Gdy chodziłam do liceum, idea oddawania krwi była mi zupełnie obca, gdyż nie istniała w tej kwestii tak powszechna świadomość jak obecnie. Moja wiedza na ten temat ograniczała się do czytanej w aptece informacji, że „honorowi dawcy krwi obsługiwani są poza kolejnością”. Intuicyjnie czułam, że chodzi o coś wyjątkowego, a przez to – jak sądziłam – dostępnego tylko dla nielicznych. Gdy w późniejszym czasie dowiedziałam się więcej na temat krwiodawstwa, bardzo pragnęłam włączyć się w to szlachetne działanie, ale uniemożliwił mi to zbyt niski ciężar ciała. „Zazdrościłam” uczniom, którzy uczestniczyli w akcjach HDK w naszej Poniatówce. W końcu jednak i mi się udało. Po raz pierwszy oddałam krew  25 marca 2009 roku – szczególna data, bo właśnie wtedy obchodzimy Światowy Dzień Życia. Donacja krwi nie jest przecież niczym innym, jak bezinteresownym dzieleniem się życiem, oddawaniem cząstki siebie, by ocalało życie innego człowieka. Raczej nie znajdziemy się w takiej sytuacji jak św. Maksymilian Kolbe – Patron krwiodawców, który przez własną śmierć uratował bliźniego, ale możemy pomagać chorym przez dar hojnego serca. Od mojej pierwszej donacji minęły ponad cztery lata, regularnie co trzy miesiące oddaję krew w szpitalu przy ul. Wołoskiej w Warszawie, przekazałam już ponad osiem litrów. Wielkim wyróżnieniem i zobowiązaniem stał się dla mnie fakt wybrania na prezesa naszego Młodzieżowego Klubu HDK. Otworzyło to przede mną możliwość zaangażowania się w propagowanie idei honorowego krwiodawstwa, co również traktuję jako służbę potrzebującym ludziom. Zaproponowałam dla naszego Klubu nazwę „Kropelka życia”, bo sądzę, że wyraża ona istotę krwiodawstwa: oddanie krwi nie wiąże się z jakimś ogromnym wysiłkiem – to taka „kropelka”, ale wraz z nią przekazujemy życie – bezcenny dar dla drugiego człowieka. Czasami myślę o tym, że choroba może dotknąć zarówno mnie jak i kogoś z moich bliskich. Nie zdobyłabym się wtedy na odwagę proszenia innych o pomoc, gdybym teraz sama miała zamknięte serce. Krwiodawstwo jest dla mnie niezwykle ważną działalnością, przynosi nieporównywalną z niczym radość płynącą z obdarowywania innych, z dzielenia się życiem, które dopiero wtedy osiąga swą pełnię i odnajduje sens.

       Mam wielką nadzieję, że nasz Klub będzie się rozrastał, że wciąż dołączać będą do nas młodzi ludzie o szlachetnych sercach, którym nie jest obojętny los potrzebujących pomocy.

                                                                                                                           Renata Szaszka